Το τέλος της ΕΕ πλησιάζει ...

Ο φερετζές της  ναζιστικής ένωσης έχει πέσει, το προκάλυμμα που μίλαγε για αδελφοσύνη , ελευθερία ισότητά και αλληλεγγύη  επιτέλους έχει πέσει . Η επιβολή του κοινού νομίσματος και κοινών νόμων σε εντελώς διαφορετικές κοινωνίες και εντελώς διαφορετικούς οικονομικούς χώρους ολοένα και περισσότερο δείχνει τον παραλογισμό του συστήματος.

Πρόκειται για ένα μονοπώλιο έκδοσης χρήματος από υπερεθνικούς κερδοσκοπικούς οργανισμούς που εκμεταλλεύονται χωρίς ντροπή λαούς και κράτη .

Ο σκοπός πίσω από όλα αυτά είναι η κατεδάφιση των εθνικών κρατών και έχει την πηγή του σε ένα καρτέλ συμφερόντων μεγάλων οικονομικών και υπερεθνικών εταιρειών και βιομηχανιών

Το κοινό μυστικό είναι το εξής εντυπωσιακό : Η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία είναι κρυμμένη επιμελώς μέσα στις συνθήκες της ένωσης . Αυτό που σκοπεύουν , είναι η ελεύθερη κίνηση των κεφαλαίων και η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας  ΠΑΝΤΟΥ !.

Η πλειοψηφία της ευρωπαϊκής αριστεράς είναι εξωφρενικά προδοτική καλύπτοντας  με κυνισμό τα νεοφιλελεύθερα “οράματα της παγκοσμιοποίησης ” σαν “διεθνισμό” και προδίδοντας ασύστολα τα συμφέροντα των λαϊκών τάξεων .

Οι λαοί προσπαθούν να αντισταθούν στην κοινωνική καταστροφή , όλα αυτά τα χρόνια με πολλούς τρόπους . Διοργανώθηκαν τεράστιες διαμαρτυρίες και συγκεντρώσεις ,συντονίστηκαν και συντονίζονται ενέργειες μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα ,χιλιάδες ομάδες δρουν αυτόνομα κοινωνικά και με ακτιβισμό πολλές φορές ,τέλος ιδρύθηκαν μεγάλες και μικρότερες οργανώσεις και νέα πολιτικά κόμματα  που ναι μεν δεν έχουν σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό και αποτελούνται από ετερογενείς ομάδες , αλλά όλοι εργάζονται ενάντια στην νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, την λιτότητα και την καταστροφή του κοινωνικού κράτους.

Τα γεγονότα δείχνουν ότι το τέλος της ΕΕ και του ευρώ επέρχεται αναπότρεπτα αδυσώπητο, αν και χωρίς δυνατότητα προς το παρόν χρονική πρόβλεψης της εξέλιξης του φαινομένου .

Οι πρακτικές των «μένουμε Ευρώπη» , όσο και η κρυφή «ναζί» ιδεολογία ,αποκαλύπτονται μέρα με την ημέρα

Νέες κοινωνικές δυνάμεις κάποια στιγμή θα πάρουν τα «ηνία». οι δυνάμεις αυτές έχουν διαφορετική ταξική διαστρωμάτωση ,διαφορετικές οργανωτικές αρχές και πολλές φορές διαφορετικούς στόχους . είναι αλήθεια πως κάποιες από αυτές τις ομάδες είναι ακροδεξιάς ιδεολογίας ενάντια στους ξένους ,αλλά υπάρχουν και δημοκρατικές δυνάμεις, κινήματα που παλεύουν για δημοκρατία ,εθνική κυριαρχία και κοινωνική δικαιοσύνη . Η απελευθέρωση των λαών της Ευρώπης δεν είναι κάτι εύκολο. 

Τι χρειαζόμαστε τελικά;

Χρειαζόμαστε θαρραλέους πολιτικούς σχηματισμούς με ξεκάθαρους στόχους και σαφή αντίθεση στην νεοφιλελεύθερη «αλητεία». χρειαζόμαστε ανεξάρτητες οργανωτικές δομές που δεν θα είναι εύκολο να αλλοτριωθούν όπως για παράδειγμα ο ΣΥΡΙΖΑ .Μια εγγύηση για αυτό θα είναι η οριζόντια δόμηση κάθε οργάνωσης και μια ομοσπονδοποίηση των ενεργειών τους.

Λ.Κατσαρός

(με την ευκαιρία του τρίτου διεθνούς φόρουμ ευρωπαϊκού συντονισμού ενάντια στο ευρώ )

ΝΕΩΤΕΡΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ TTIP

Σήμερα θα εξετάσουμε τις άμεσες συνέπειες της συμφωνίας TTIP αν αυτή τελικά υπογραφεί .

Τα τρόφιμα δεν θα έχουν ετικέτες αν είναι τροποποιημένα γενετικά , ή θα έχουν υποστεί χημική επεξεργασία , μπορεί δηλαδή να αγοράσετε ένα κοτόπουλο που πλύθηκε με χλώριο, η μια μπριζόλα τίγκα στις ορμόνες, η ακόμη και ένα βιοσυνθετικό φαγητό από διάφορα γονίδια φυτών και ζώων , κανείς δεν θα είναι υποχρεωμένος να σας ενημερώσει για αυτό .

Την Αμερική την «καίει» να απαλλαγεί από τους γεωγραφικούς προσδιορισμούς, αυτά που γνωρίζαμε για τις ονομασίες προέλευσης , μάλλον θα τα ξεχάσουμε,  έτσι η Γαλλική σαμπάνια θα είναι απλά σαμπάνια και η φέτα , απλή φέτα ,  από την Καλιφόρνια πιθανόν και όχι από την  περιοχή της Καμπανίας στην Γαλλία η από την Ελλάδα η φέτα ... 

Στον τομέα της υγείας οι φαρμακευτικές εταιρείες προσπαθούν να ξεφορτωθούν τα γενόσημα φάρμακα .Ήδη έχουν καταφέρει να αναγκάσουν τις εταιρείες γενοσήμων που θέλουν ένα εμπορικό σήμα σε υποχώρηση .Τώρα κάθε γενικό φάρμακο θα υπόκειται ξανά από την αρχή σε κλινικές δοκιμές, τυφλές δοκιμές, κ.λπ. Έτσι τα φάρμακα θα γίνουν πολύ πιο ακριβά. 

Η ευρωπαϊκή επιτροπή διαδίδει ότι κάθε οικογένεια με τη TTIP θα κερδίσει εισόδημα 560 δεν λένε τι εισόδημα θα κερδίσουν οι ήδη άνεργοι και κυρίως οι στρατιές των νέων ανέργων που θα προκύψουν , οι μελέτες τους είναι για γέλια

Όπως ήδη πιθανόν να γνωρίζετε η TTIP είναι ένα μεγάλο δώρο στις πολυεθνικές .Τους δίνει την ελευθέρια να μηνύουν κυβερνήσεις για διαφυγόντα κέρδη αν δεν τους αρέσει κάποιος νόμος.

Πολλά είναι πια τα παραδείγματα που γνωρίζουμε, ας δούμε μερικά ακόμη από τις εκατοντάδες πια διμερείς συμφωνίες που ισχύουν παγκόσμια . 

Η κυβέρνηση της Αιγύπτου δέχτηκε μήνυση από γαλλική εταιρεία την veolia διότι ζήτησε να πληρώνονται οι εργαζόμενοι τον κατώτερο μισθό , η υπόθεση εκκρεμεί στα δικαστήρια .Μια άλλη περίπτωση είναι  η μήνυση που δέχτηκε η κυβέρνηση του Ισημερινού λόγω άρνησης λειτουργίας γεωτρύπανου από πετρελαϊκή εταιρεία στην Αμερική, η χώρα του ισημερινού υποχρεώθηκε στο δυσβάσταχτο πρόστιμο του  1,8 δισ δολάρια . Φανταστείτε όταν τα παραπάνω θα εκδικάζονται από ιδιώτες δικαστές . 

Θέλουν όπως λένε να πετύχουν την περίφημη εναρμόνιση κανονισμών , όμως όταν οι κανονισμοί στην Ευρώπη είναι πολύ αυστηρότεροι από την Αμερική ,τότε αυτή στην πραγματικότητα αφορά την αναίρεση των ευρωπαϊκών κανονισμών ασφαλείας .

Και εδώ ένα παράδειγμα : Στην Ευρώπη απαγορεύονται 12.000 χημικές ουσίες ενώ στην Αμερική μόνο 5.000 άρα ,με την εναρμόνιση βγαίνουν από την λίστα ένας τεράστιος αριθμός Ακόμη  στην Ευρώπη λέμε ότι ένα προϊόν πρέπει να αποδειχθεί  ότι είναι ασφαλές για να αδειοδοτηθεί , το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει  στις ΗΠΑ. 

Εκεί ένα προϊόν είναι ασφαλές έως ότου αποδειχτεί επιβλαβές, ενώ στην Ευρώπη είναι επιβλαβές μέχρι να αποδειχθεί ασφαλές.

Είναι πια γνωστή η μυστικότητα των συνομιλιών για την TTIP , ένα είναι βέβαιο, θα αλλάξει η καθημερινή μας ζωή από αυτήν την απειλή για την δημοκρατία από το δώρο στις πολυεθνικές 

 

Υπάρχουν όμως και πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για να αντισταθούμε από τώρα ,ήδη μαθαίνουμε ότι πολλές πόλεις με πρώτη την Βαρκελώνη έχουν δηλώσει ότι τι είναι ζώνες ελεύθερες TTIP , αν αυτό διαδοθεί και σε δήμους όλο και περισσότεροι πολίτες μαζί με το κίνημα υπογραφών δημιουργούν μιαν ήδη μεγάλη πίεση  . 

Έχουμε 3,4 εκατομμύρια υπογραφές από όλη την Ευρώπη κατά της εν λόγω Συνθήκης, οπότε αυτό δείχνει ότι οι πολίτες γνωρίζουν. Και είναι η πρώτη φορά που οι πολίτες της δυτικής, κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης είναι  μαζί σε ένα θέμα.  

Στην Ένωση υπάρχει ήδη το δημοκρατικό έλλειμμα , αυτή τη στιγμή, ο πρόεδρος του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ δεν εκλέγεται. Ο  Μάριο Ντράγκι  επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας δεν εκλέγεται. ο Γιουνγκέρ  εκλέγεται σε έναν πολύ έμμεσο τρόπο. Έτσι, υπάρχει  μόνο το ευρωκοινοβούλιο, αλλά οι άνθρωποι που έχουν την πραγματική επιρροή, είναι μη εκλεγμένοι γραφειοκράτες που ζουν σε έναν κόσμο δικό τους, αδιαφανή και αντιδημοκρατικό .  

Ήδη ζούμε μια ολοένα πιο επικίνδυνη κατάσταση .εμφανίστηκε η οδηγία για το επιχειρηματικό απόρρητο ,όπου αν αποκαλύψει κάποιος κάτι  σχετικό με μια επιχείρηση, η επιχείρηση μπορεί να τον μηνύσει  αν είναι ο πληροφοριοδότης Αυτή τη στιγμή, δύο άνδρες δικάζονται στο Λουξεμβούργο επειδή ήταν αυτοί που πήραν την πληροφορία που μας επέτρεψε να αποκαλυφθούν τα  Luxleaks.  

Luxleaks είναι η αποκάλυψη για το σύστημα του Λουξεμβούργου , όπου έκαναν συμφωνίες με εκατοντάδες επιχειρήσεις, έτσι ώστε αυτές οι εταιρείες θα μπορούσαν να τοποθετούν  όλα τα κέρδη τους στο Λουξεμβούργο, και να πληρώνουν πολύ πολύ μικρό τίμημα για  φόρους,  

Αναρωτιόμαστε ,μπορούμε με να αντισταθούμε; Ναι με την συσσώρευση ολοένα και περισσότερων αντιδράσεων που θα μας οδηγήσουν στο επιστημονικό φαινόμενο της Αυτοοργανωμένης κρισιμότητας με πιο απλά λόγια σε ένα  φαινόμενο χιονοστιβάδας .Όταν οι πληροφορίες και οι αντιδράσεις που στην αρχή είναι λίγες, γίνει δυνατό να μεγεθυνθούν παίρνουν την μορφή μιας χιονοστιβάδας ...Αυτή ναι είναι μια επαναστατική διαδικασία !

Η δυσκολία δυστυχώς είναι στην πρόβλεψη του χρόνου εξέλιξης του φαινομένου στον χώρο της πολιτικής ....

Λ.Κατσαρός 

σχέδιο : Κ Καταγάς

βιβλιογραφία  : Delphi Initiative 

Μια τοποθέτηση για το Κίνημα των κινημάτων

Ένα μεγάλο πρόβλημα που εμποδίζει από  το ξεκίνημα την δημιουργία μιας κοινωνικής ομάδας , κινήματος ,οργάνωσης κλπ ,είναι η ασυμφωνία από την πρώτη στιγμή στις βασικές ιδέες που θα το διέπουν .
Για παράδειγμα , μια παρέα αποφασίζει κάτω από κάποια ανάγκη να δημιουργήσει μια συλλογικότητα .μόλις αρχίζει η συζήτηση για τις βασικές αρχές που θα διέπουν την συλλογικότητα ,η συζήτηση αυτή αρχίζει να εκτρέπεται από τις διαφορετικές αντιλήψεις που έχουν τα μέλη για την πραγματική κατάσταση ,για την ιδεολογική αντίληψη της συλλογικότητας και ασφαλώς για την οργανωτική της δομή .
το ΔΥΣΤΥΧΕΣ αποτέλεσμα στις περισσότερες περιπτώσεις είναι η ακύρωση του εγχειρήματος πρόωρα και άδοξα...

Θα ήθελα να βοηθήσω στην σκέψη της δημιουργίας ενός κινήματος πολιτών που να συμβάλει θετικά στην λύση των προβλημάτων που ταλαιπωρούν τον τόπο μας .

Ας δούμε πρώτα τι είναι οι βασικές αρχές :

-ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ Είναι σύνολα ιδεών με την ευρύτερη δυνατή αποδοχή ,με την  ιδιότητα να μην δημιουργούν  διχογνωμίες ,να είναι εύκολα κατανοητές από τους συμμετέχοντες ,να μην δημιουργούν στεγανά , απομονωμένες ομάδες και απομονωμένες μειοψηφίες .
-ποιοι τις αποδέχονται ; ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΣΥΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑ .
Μπορούμε να αλλάξουμε τις βασικές αρχές ; ΠΟΤΕ !
Αν αλλάξουν οι βασικές αρχές τότε έχουμε άλλο κίνημα .
- Πως ελέγχουμε αν τηρούνται οι βασικές αρχές ; Η απλότητά τους και ή ενεργή συμμετοχή της πλειοψηφίας του κινήματος λειτουργούν σαν ασπίδα προστασίας .Αν αυτή εκλείψει τότε απλά ΤΕΛΙΩΝΕΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ
-Ποιες μπορεί να είναι οι βασικές αρχές να δώσουμε μερικά παραδείγματα:
- η επιθυμία για εθνική ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση του λαού μας και όλων των λαών που το επιθυμούν
- ο σεβασμός των πολιτιστικών και θρησκευτικών αντιλήψεων του λαού μας και των  άλλων λαών
- Η απόρριψη κάθε ρατσιστικής ιδέας όπως προκύπτει από τα δικαιώματα του Ανθρώπου σήμερα
- η απόρριψη κάθε φασιστικής και ναζιστικής ομάδας και των ιδεών που τις χαρακτηρίζουν .
- η πλήρης οριζόντια και μη αρχηγική δομή του κινήματος βασισμένη στην δημοκρατική οργάνωση.
- η πλήρης προστασία των μειονότητας στις ψηφοφορίες (δικαίωμα αντίρρησης ,δικαίωμα αντίθεσης ,δικαίωμα δημόσιας έκφρασης της αντίρρησης γνώμης μέσα στο κίνημα αλλά και γενικά στην κοινωνία .
- η πλήρης ελευθερία για πολιτική έκφραση όλων των απόψεων μέσα και έξω από το κίνημα  ,αρκεί να μην έρχεται σε σύγκρουση με τις προηγούμενες βασικές αρχές

Ο κυρ-Δημητρός απ’ το Παντείχι της Μικρασίας θυμάται…

" ἵνα κλείοιμι τά τ᾽ ἐσσόμενα πρό τ᾽ ἐόντα, καί μ᾽ ἐκέλονθ᾽ ὑμνεῖν μακάρων γένος αἰὲν ἐόντων, ΙΣΙΟΔΟΣ ΘΕΟΓΟΝΙΑ "  (Τα παρελθόντα γεγονότα μας βοηθάνε να ερμηνεύσουμε τα παρόντα και ενδεχομένως να προβλέψουμε τα μελλοντικά ...)

«Ήταν, θυμάμαι, γύρω στα τέλη του Μάρτη του 1923 που σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάνης αποφασίστηκε η λεγόμενη «ανταλλαγή πληθυσμών» ανάμεσα σε Τουρκία και Ελλάδα.
Εμείς ζούσαμε μαζί με τους γονείς μας σε ένα μεγάλο χωριό το Παντείχι απέναντι από τα Πριγκιποννήσια. Σ’ αυτόν τον τόπο είχαν γεννηθεί οι παππούδες μας, και οι παππούδες των παππούδων μας και βάλε, χρόνια και χρόνια.
Ήρθε η διαταγή, λοιπόν, και έπρεπε να εγκαταλείψουμε αυτόν τόπο που μέχρι τότε για μας τα παιδιά ήταν ολόκληρος ο κόσμος, μιας και τα βράχια, εκεί που άρχιζε η θάλασσα, μας φάνταζαν σαν τα σύνορα της γης.
Το απόγευμα το σπίτι γέμισε «τουρκάλες» γειτόνισσες – αγαπημένες φιλενάδες της μάνας μας. Πέσανε στην αγκαλιά της και έκλαιγαν και την φιλούσαν και δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι δεν θα μας έβλεπαν ξανά.
Ο πατέρας πήγε για τελευταία φορά στο καφενείο να μάθει νέα. Εκεί βρήκε και άλλους έτοιμους για το φευγιό. Οι τούρκοι –πιο συγκρατημένοι– τους σφίγγουν το χέρι. Τους συμβουλεύουν για την ασφαλή πορεία προς το λιμάνι, άλλοι προσφέρθηκαν να βοηθήσουν, να δανείσουν τα κάρα και τα γαϊδουράκια τους. Μετά από πολύ καιρό, στον Πειραιά πια, μάθαμε ότι σε άλλες περιοχές πολλοί τούρκοι είχαν κρύψει στα σπίτια τους για μέρες καθυστερημένους, και τους φρόντισαν μέχρι να βρουν καράβι ή μαούνα.
Εμείς [ο αδερφός μου, η μικρή αδερφή μου και εγώ ο μεγαλύτερος 7-8 χρονών τότε] ήμασταν σαν χαμένα. Με πολύ στενοχώρια ακόμα και σήμερα σκέφτομαι ότι δεν πρόλαβα να αποχαιρετήσω τους φίλους μου [τον Αλή, τον Γιάνγκο και τον Λογοθέτη] που άφηνα πίσω. Από την ώρα που το νέο έσκασε σαν βόμβα δεν μας άφησαν να ξεμυτίσουμε από το σπίτι και να βγούμε στο χαγιάτι που μαζευόμασταν και παίζαμε όλοι μαζί. Μας φοβέριζαν ότι, αυτοί οι Τούρκοι με τα αλόγατα, τις στολές και τα όπλα, που περνούσαν εδώ και μέρες πάνω κάτω στο δρομάκι μας, είχαν έρθει για «να πάρουν τα παιδιά που δεν ήταν υπάκουα», αλλά εγώ δεν τους πίστευα και όλο έκανα πως έπαιζα δίπλα στην αυλόπορτα κι όταν δεν με κοιτούσαν έβγαινα έξω και αγνάντευα δεξιά και αριστερά μήπως και δω κάνα φίλο μου.
Φύγαμε νύχτα και ταξιδέψαμε δύο-τρεις μέρες, που να θυμάμαι, για να φτάσουμε στο λιμάνι τα ξημερώματα που όπως μας είχαν πει έφευγε πλοίο. Στο λιμάνι δεν χωρούσες να σταθείς ούτε όρθιος. Εκεί χάσαμε τη μάνα και την μικρή μας. Στο πλοίο καταφέραμε να μπούμε η γιαγιά, ο αδερφός μου, εγώ και ο πατέρας, που σαν τρελός από την αγωνία του σ’ όλη τη διαδρομή έψαχνε και ξανάψαχνε σε κάθε γωνιά του πλοίου φωνάζοντας τη μάνα και την μικρή μας Αναστασία.
Από κει φτάνουμε στη Μυτιλήνη, κι ενώ ο πατέρας ετοιμάζεται να γυρίσει πίσω να τις βρει, μαθαίνουμε από κάποιους γνωστούς που φτάνουν αργότερα με πλοιάριο, ότι η μάνα ήταν καλά κι ότι κατάφερε με τα χίλια ζόρια να χωθεί σ’ ένα καΐκι κι έρχεται. Στρατοπεδεύουμε στο λιμάνι νηστικοί και ξάγρυπνοι. Έχουμε και οι τέσσερις γίνει «όλοι μάτια» κοιτώντας το πέλαγος και τρέχοντας σε κάθε άφιξη να τη βρούμε. Τελικά φτάνει τη δεύτερη νύχτα. Την διακρίνουμε στην άκρη του καϊκιού ταλαιπωρημένη, μουσκεμένη, σκιά του εαυτού της, σφίγγοντας την μικρή μας στην αγκαλιά. Ξαναβρίσκει λίγη από τη ζωή που είχε χάσει όταν μας βλέπει όλους μαζί να τρέχουμε, φωνάζοντάς την με κλάματα, στην άκρη του λιμανιού.
Από την Μυτιλήνη, πολλοί καταφέρνουν να μπουν σε καράβια και να φτάσουν στον Πειραιά, όπου, όπως μας εξιστορούσαν μετά, τους έκλεισαν καραντίνα για δυο-τρεις μέρες μέσα στο πλοίο, έξω από το Κερατσίνι, χωρίς νερό και φαγί, και μετά -όταν με τα πολλά- τους αποβιβάζουν στη στεριά τους μαζεύουν όλους σε ένα στρατόπεδο, υποχρεώνοντάς τους να ζουν πολλοί μαζί νέοι, γέροι, παιδιά, σε μια σκηνή, και –τέλος πάντων τι να στα λέω– πέρασαν τα πάνδεινα.
Άλλοι καταφέρνουν να περάσουν τα σύνορα από τη Θράκη, περπατώντας για μέρες και μέρες έχοντας να αντιμετωπίσουν εκτός των άλλων κακουχιών και το …στρατό. Πράγματι, πολλοί τούρκοι αλλά και έλληνες στρατιώτες τους επιτίθενται και με την απειλή των όπλων, τους αρπάζουν χρυσαφικά ή ότι άλλο πολύτιμο κουβαλούν μαζί τους.
Εμείς, μπαίνουμε σ’ ένα καράβι που μας έβγαλε Θεσσαλονίκη [εκεί να δεις κακουχίες και αρρώστιες, θέριζε η ελονοσία τους ανθρώπους στις σκηνές – η φρίκη τα έχει σχεδόν σβήσει από τη μνήμη μου…] και αργότερα καταφέρνουμε να κατεβούμε με χίλιους κόπους Πειραιά. Εκεί μας φιλοξενεί μια συγγενής. Μένουμε στο σπίτι της για λίγες μέρες και μετά ο πατέρας μου καταφέρνει να βρει μια παράγκα σε μια περιοχή –που ήταν όλο σκουπίδια, βρωμιά αλλά και …παπαρούνες–, την Κοκκινάδα. Η Κοκκινάδα [ονομαζόταν έτσι γιατί την άνοιξη σκεπαζόταν με παπαρούνες και κατακοκκίνιζε ο τόπος] ήταν όλο χωράφια, που τα είχε απαλλοτριώσει το κράτος για να «υποδεχτεί» τους πρόσφυγες. Σ΄ αυτό τον σκουπιδότοπο διατάζουνε το στρατό και τους χωροφυλάκους να στήσουνε αντίσκηνα και να κατασκευάσουνε τα πρώτα παραπήγματα που θα μέναμε οι πρόσφυγκες (προσωρινά όπως μας λέγανε!).
Εμείς [τυχεροί!] πήραμε ένα δωμάτιο-παράγκα με δύο ανοίγματα, ένα για πόρτα και ένα για παράθυρο. Ο πατέρας φτιάχνει στα γρήγορα [μαραγκός ήταν η δουλειά του] πόρτα και παράθυρο με ότι ξύλα καταφέρνει να βρει και στήνουμε το «σπιτικό μας» με μια …κατσαρόλα και λίγα στρωσίδια πάνω στα οποία ξαπλώνουμε όλοι μαζί.
Η μάνα πέφτει με τα μούτρα στην πάστρα. Ασπρίζει και καθαρίζει κάθε γωνιά μέσα κι έξω από το «σπίτι», ενώ βρίσκει τρόπο να φτιάξει σχεδόν αμέσως δύο γλαστρούλες [από ντενεκέδες που βρήκε πεταμένους και τους έκανε να λάμπουν] με βασιλικό, δυόσμο κι ένα κατακόκκινο γεράνι. Ο πατέρας φτιάχνει πάγκους για να καθόμαστε κι ένα τραπέζι, και βοηθά χωρίς λεφτά και τους γείτονες να κατασκευάσουν πόρτες και παράθυρα και αυτοσχέδια «έπιπλα». Εμείς τον βοηθούσαμε. Ψάχναμε και του βρίσκαμε ξύλα μικρά ή μεγάλα, κλαδιά ή σανιδούλες. Ότι και να του πηγαίναμε, μόλις το έπιανε στα χέρια του το μετέτρεπε αμέσως σε κάτι χρήσιμο.
Σ΄ αυτό συνοικισμό που ονομάστηκε Κοκκινιά, (η σημερινή Νίκαια) φτάσαμε τότε να μαζευτούμε πάνω από έξι χιλιάδες οικογένειες που «ζούσαμε» σε τεσσεράμισι χιλιάδες σπίτια-παραπήγματα. Αργότερα άρχισαν να κτίζονται τα πλίθινα σπίτια. Εμείς δεν πήραμε ποτέ σπίτι –και έτσι δεν υποχρεωθήκαμε στο κράτος– γιατί ο πατέρας μου, είχε ήδη μεταμορφώσει μοναχός του, το δικό μας παράπηγμα σε πλίθινο σπιτάκι, με ένα δωμάτιο και κουζινούλα και είχε φτιάξει και μια «τουαλέτα» στην αυλή. Αργότερα κατασκεύασε μια μικρή αποθηκούλα που έβαζε τα διάφορα ξύλα που του χρειάζονταν για να φτιάχνει πράγματα και ένα κοτέτσι για να βάλει τις δύο κοτούλες και τον κοκοράκο [που τον ονόμασα Αλή για να θυμάμαι τον φίλο μου] που μας έφερε μια μέρα η θεία μου. «Για τα παιδιά είπε, για να έχουν τουλάχιστον φρέσκα αυγουλάκια να τρώνε». Μεγάλη πολυτέλεια τότε. Η μάνα τις φρόντιζε και τις είχε σαν τα μάτια της και με τον καιρό πολλαπλασιάστηκαν και πολλοί πεινασμένοι άνθρωποι έφαγαν απ’ τα αυγά αυτά.
Δίπλα στο δικό μας, μεσοτοιχία, χτίστηκαν από το κράτος αργότερα τα σπιτάκια των γειτόνων μας.(1)
Μετά από καιρό, –δεν μπορώ πια να υπολογίσω πόσο–, τα παιδιά αρχίσαμε να πηγαίνουμε σχολείο και το βράδυ διαβάζαμε με λάμπες ή με κεριά. Νερό δεν είχαμε στα «σπίτια» το κουβαλούσαμε από την πηγάδα ή το αγοράζαμε με ντενεκέδες από το γαϊδουράκι, μέχρι που ήρθε η ΟΥΛΕΝ [καμιά δεκαριά χρόνια αργότερα] και έβαλε βρύσες και το αγοράζαμε από εκεί.
Στο σπίτι, η μάνα έκανε συνέχεια δουλειές. Μαγείρευε, καθάριζε, έπλεκε και εμάς μας έστελνε και ψουνίζαμε. Θυμάμαι, τότε, ψουνίζαμε με το «μπιλιέτο», βερεσέ. Στο μπιλιέτο, ο μπακάλης ή ο ψωμάς, έγραφαν το νέο χρέος και κάθε τόσο ο πατέρας πήγαινε και τους πλήρωνε.
Πολλές φορές τα απογεύματα έβγαζαν τις καρέκλες και τους πάγκους έξω και «στρώνανε τραπέζι» και μαζεύονταν και γλεντούσαν και τότε μαζευόμασταν κι εμείς, και τους χαζεύαμε να χορεύουν και να τραγουδούν και να λένε ιστορίες από την «παλιά» ζωή που τα περισσότερα παιδιά δεν τη ζήσαμε ή δεν τη θυμόμασταν.
Λέγαν για τα καλά τους και τ’ αγαθά τους και πες-πες, το τόσο, γινόταν άλλο τόσο, και το ένα, άλλο ένα, και χαιρόντουσαν και πίστευαν ότι σύντομα θα επιστρέψουν και ευχόντουσαν, ο τούρκος που θα μένει στο σπίτι(2), να τους το προσέχει και να το αγαπάει όσο κι αυτοί το πρόσεχαν και το αγαπούσαν. Παράλια, Πόντος, Ιωνία, Σμύρνη, Καππαδοκία… Ζωγράφιζαν με τα λόγια τους, τούς τόπους που άφησαν πίσω και έβαζαν χρώματα, που η νοσταλγία τα έκανε πιο ζωηρά απ’ ότι ήταν, κι έσβηνε οτιδήποτε μουντό και άσχημο. Όλα ήταν καλά και όμορφα τότε!… Και τα μάτια έλαμπαν!…
Και άλλες φορές τα μάτια τους σκοτείνιαζαν και τότε λέγανε για την περιφρόνηση που αντιμετώπιζαν καθημερινά από τους ντόπιους και ότι η λέξη «πρόσφυγκας» για μερικούς ήταν συνώνυμη με βρισιά. «Κάνουν σαν να τους τρώμε το φαγί». Οι γυναίκες ειδικά, τότε, δεν καταλάβαιναν πώς η λέξη «παστρικιά» [στον τόπο τους, θεωρούσαν τιμή και περηφάνια τους, να τις αποκαλούν έτσι, κι ήταν παίνεμα για την αξιοσύνη, την νοικοκυροσύνη και την περιποιημένη εμφάνισή τους] εδώ ακουγόταν συχνά και με περίεργο τρόπο και συνοδευόταν από ειρωνικά γέλια γυναικών ή άσεμνα νοήματα ανδρών.
Κι άλλοτε, πάλι, έβριζαν τις «συνθήκες της Λωζάνης» και τους άρχοντες τους Βενιζέλους και Κεμάληδες και τα τσιράκια τους και τους πολέμους τους, και μετρούσαν τους 700.000 νεκρούς, τους 150.000 ομήρους (μόνο από τη Σμύρνη), και ρωτούσαν τους νεοφερμένους για τους συγγενείς τους, τις μάνες και τα αδέρφια τους που χάθηκαν στο δρόμο ή από τις αρρώστιες. Μας μάστιζαν οι αρρώστιες, ιδιαίτερα ο δάγκειος πυρετός και η φυματίωση. Αλλά η ζωή συνεχιζόταν, παρά την ανέχεια και τη φτώχεια, τον πόνο και την περιφρόνηση, και στη θέση αυτών που χάνονταν, νέοι άνθρωποι γεννιόνταν και έπαιρναν τ’ όνομά τους και μια καινούργια θέση στην καρδιά μας.
Έτσι τραβήξαμε την ανηφόρα και, κρατημένοι ο ένας με τον άλλο, περάσαμε τα δύσκολα, ξελασπώσαμε και σιγά-σιγά κάναμε «χαΐρι και προκοπή». Φτιάξαμε τα σπιτάκια μας αλλά και τη γειτονιά μας με πλατείες και δεντράκια και ομορφύναμε τη ζωή μας.
Αλλά εκεί που λέγαμε «καλά είναι», ήρθαν οι γερμανοί, ο πόλεμος, η κατοχή κι η πείνα. Κι επειδή δεν θέλαμε οι άνθρωποι να ζουν βασανισμένοι και τυραγνισμένοι [γιατί ξέραμε καλά τι σήμαινε αυτό!…] από τα «προσφυγικά» ξεχυθήκαμε στους δρόμους και αντισταθήκαμε σ’ όλους όσους μας θέλανε υποταγμένους και ντροπιασμένους σε ξένους κατακτητές ή στους ντόπιους αρχόντους.
Τώρα ο καιρός έχει πια περάσει και η ζωή έχει αλλάξει πολύ… Κάποια πράγματα τα κατανοώ κάποια άλλα όχι! Δεν καταλαβαίνω ας πούμε το χαλκά στο ρουθούνι τη Μαρίας και κάθε τόσο της γκρινιάζω. Τότε αυτή μου απαντά: «Και στην εποχή σου οι γυναίκες δεν τρυπούσαν τ’ αυτιά τους και κρεμούσαν χαλκάδες, Που βρίσκεις, λοιπόν, τη διαφορά παππού;» Βρίσκω διαφορά, αλλά την αγαπώ γιατί είναι καλή πάστα και άνθρωπος τού «δώσε και όχι τού πάρε».
Αυτή μου είπε να της ξαναφηγηθώ αυτές τις ιστορίες του μεγάλου ξεριζωμού για να τις τυπώσει, λέει, και να τις διαβάσει ο κόσμος, να τις διαβάσουν κι οι σημερινοί αρχόντοι …
…Πάντως, ο Γιάνγκος, ο Λογοθέτης, εγώ κι άλλοι γέροντες έχουμε συνεννοηθεί κι όταν έρθει η ώρα να στείλουν τις μπουλντόζες [σε οποιοδήποτε παλιό συνοικισμό για να τον γκρεμίσουν] εμείς θα σταθούμε εκεί, μπροστά τους… Είμαστε αποφασισμένοι να μην αφήσουμε να μετατρέψουν σε ερείπια τις αναμνήσεις μας, τον κόπο μας. Γιατί δεν υπάρχουν χαμένες πατρίδες, αλλά χαμένες και λεηλατημένες ζωές!»
Δημητρός απ’ το Παντείχι της Μικράς Ασίας
(1) [Έτσι, με παρόμοιο τρόπο στήνονται και οι υπόλοιποι προσφυγικοί συνοικισμοί στη Νέα Σμύρνη, Νέα Κερασούντα, Νέα Ιωνία, Νέα Χαλκηδόνα, Νέα Τραπεζούντα, Νέα Ελβετία, Νέα Αγχίαλος, Νέα Ερυθραία, Νέα Αρτάκη, Καλλιθέα, Βύρωνας, Σούρμενα, Καισαριανή, Σαμψούντα, Νέα Μαινεμένη, Νέα Κίος, Καλαμαριά, Χαριλάου, Τούμπα, Άγιος Σώστης, Ταύρος, Καλλίπολη, Νεάπολη, Ανάβυσσος, Παλαιά Φώκαια, Νέα Μάκρη, τα προσφυγικά στο Αιγάλεω, τα προσφυγικά στο Γηροκομείο, τα προσφυγικά στην Αλεξάνδρας, την Δραπετσώνα…]
(2) Ανταλλάξιμη Περιουσία ονομάσθηκε η περιουσία των ελλήνων που εκδιώχτηκαν από την τουρκία (σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λοζάννης το 1923) και μοιράστηκε σε τούρκους. Η περιουσία των τούρκων που εκδιώχτηκαν από τον ελλαδικό χώρο αντιστοιχούσε μόλις στο ένα δέκατο των περιουσιών που εγκατέλειψαν υποχρεωτικά οι Έλληνες στη Μικρά Ασία, τον Πόντο, την Ανατολική Θράκη και την Καππαδοκία. Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάνης, η περιουσία αυτή έπρεπε να μοιραστεί από το ελληνικό κράτος, το διαχειριστή δηλαδή, στους πρόσφυγες. Όμως ούτε το 10% δεν τους αποδόθηκε. Το μεγαλύτερο μέρος, με διάφορες μεθόδους, καταχράστηκαν οι πελάτες των κομμάτων εξουσίας και εξυπηρέτησε της ρουσφετολογικές ανάγκες των πολιτικών, ενώ το ελληνικό κράτος φρόντισε να εξασφαλίσει με διατάγματα την κυριαρχία του επί της περιουσίας.

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 21, Ιανουάριος 2004.

Ναρκισσιστές και Ψυχοπαθητικοί Ηγέτες

 Από την ψυχολόγο κα Μάρα Λεβίδη εχουμε  το παρακάτω εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο...
ΟΙ εικόνες είναι από τον σπουδαίο καλλιτέχνη Κώστα Καταγά. 

1.     Ο Ναρκισσιστής ηγέτης

Ο ναρκισσιστής ή ψυχοπαθητικός ηγέτης αντιπροσωπεύει την κορυφή και αποτελεί την προσωποποίηση της κουλτούρας και του πολιτισμού της εποχής του. Είναι πιθανό να αναρριχηθεί στην κορυφή σε ναρκισσιστικές κοινωνίες. Ο κακοήθης ναρκισσιστής εφευρίσκει και στη συνέχεια προβάλλει έναν ψεύτικο, πλασματικό εαυτό που ο κόσμος φοβάται, ή θαυμάζει. Ο ίδιος έχει ισχνή αντίληψη για την πραγματικότητα και αυτή επιδεινώνεται περαιτέρω από τις παγίδες της εξουσίας.

Οι μεγαλειώδεις αυταπάτες και φαντασιώσεις παντοδυναμίας και παντογνωσίας του ναρκισσιστή υποστηρίζονται από την πραγματική εξουσία και την προτίμηση του ναρκισσιστή να περιβάλλεται από δουλοπρεπείς συκοφάντες. Η προσωπικότητα του ναρκισσιστή βρίσκεται σε τόσο επισφαλή ισορροπία που δεν μπορεί να ανεχθεί ούτε καν έναν υπαινιγμό κριτικής και διαφωνίας.

Οι περισσότεροι ναρκισσιστές είναι παρανοϊκοί και υποφέρουν από έμμονες ιδέες (π.χ. έχουν την ψευδαίσθηση ότι τους εμπαίζουν ή τους κουτσομπολεύουν χωρίς να συμβαίνει αυτό). Έτσι, οι ναρκισσιστές θεωρούν συχνά τους εαυτούς τους ως «θύματα καταδίωξης».

Ο ναρκισσιστής ηγέτης καλλιεργεί και ενθαρρύνει μια λατρεία προσωπικότητας με όλα τα χαρακτηριστικά μιας θεσμικής θρησκείας: ιεροσύνη, τελετές, τελετουργίες, ναούς, λατρεία, κατήχηση, μυθολογία. Ο ηγέτης είναι ο ασκητής άγιος αυτής της θρησκείας. Αυτός μοναχικά αρνείται στον εαυτό του τις επίγειες απολαύσεις (ή έτσι ισχυρίζεται), προκειμένου να είναι σε θέση να αφιερώσει τον εαυτό του ολοκληρωτικά στην αποστολή του. Ο ναρκισσιστής ηγέτης είναι ένας τερατώδης ανεστραμμένος Ιησούς, που θυσιάζει τη ζωή του και απαρνείται τον εαυτό του έτσι ώστε να ωφελήσει τους ανθρώπους του, τον λαό του - ή η ανθρωπότητα στο σύνολό της.

Με το να ξεπερνάει και να καταστέλλει την ανθρωπιά του, ο ναρκισσιστής ηγέτης γίνεται μια διαστρεβλωμένη εκδοχή του "Υπεράνθρωπου" του Νίτσε. Πολλοί ναρκισσιστές και ψυχοπαθητικοί ηγέτες είναι όμηροι των αυτο-επιβαλλόμενων αυστηρών ιδεολογιών. Οι ίδιοι φαντάζονται τον εαυτό τους ως πλατωνικούς «φιλόσοφους - βασιλιάδες». Έχοντας έλλειψη ενσυναίσθησης, αντιμετωπίζουν τους υπηκόους τους όπως ένας  κατασκευαστής τις πρώτες ύλες του, ή σαν κάποιες απαραίτητες παράπλευρες απώλειες μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι (για να κάνεις ομελέτα, πρέπει να σπάσεις αυγά, όπως λέει η αγαπημένη τους παροιμία).

Αλλά το να είναι κάποιος απ-άνθρωπος ή υπερ-άνθρωπος, σημαίνει επίσης ότι είναι α-σεξουαλικός και ανήθικος. Υπό αυτή την  περιορισμένη έννοια, οι ναρκισσιστές ηγέτες είναι μεταμοντέρνοι και ηθικοί σχετικιστές. Προβάλλουν στις μάζες ένα ανδρόγυνο σχήμα και το ενισχύουν είτε προκαλώντας την λατρεία του γυμνού και όλων των «φυσικών» πραγμάτων - είτε καταστέλλοντας έντονα αυτά τα συναισθήματα. Αλλά αυτό που εννοούν ως "φύση" δεν έχει καμία σχέση με την φύση.

Ο ναρκισσιστής ηγέτης προτείνει πάντα μια αισθητική της παρακμής και του κακού, προσεκτικά ενορχηστρωμένη και τεχνητή - αν και δεν γίνεται αντιληπτή με αυτόν τον τρόπο από τον ίδιο ή από τους οπαδούς του. Η ναρκισσιστική ηγεσία έχει να κάνει με αναπαραγόμενα αντίγραφα, όχι πρωτότυπα. Πρόκειται για τη χειραγώγηση συμβόλων και όχι για πραγματικό αταβισμό ή πραγματικό συντηρητισμό.

Με λίγα λόγια: Η ναρκισσιστική ηγεσία έχει να κάνει με το θέατρο και όχι με τη ζωή. Για να απολαύσετε το θέαμα (και να απορροφηθείτε από αυτό), ο ηγέτης της αίρεσης/λατρείας απαιτεί την αναστολή της κρίσης και την επίτευξη της απώλειας ταυτότητας και της αίσθησης της πραγματικότητας. Σε αυτό το ναρκισσιστικό «Δράμα», η κάθαρση ισοδυναμεί με την αυτο-ακύρωση. Ο ναρκισσισμός ισοδυναμεί με μηδενισμό, όχι μόνο λειτουργικά ή ιδεολογικά. Η ίδια του η γλώσσα και οι αφηγήσεις του είναι μηδενιστικές.

Ο ναρκισσισμός είναι εμφανώς μηδενιστικός - και ο ηγέτης της αίρεσης/λατρείας χρησιμεύει ως πρότυπο, για την εκμηδένιση του ανθρώπου, μέχρι να επανασυντεθεί ως μία ακαταμάχητη δύναμη της φύσης προ της χειροτονίας. Η ναρκισσιστική ηγεσία συχνά θέτει ως στόχο μια εξέγερση ενάντια στους «παλαιούς τρόπους»: ενάντια στην ηγεμονική κουλτούρα, τις ανώτερες τάξεις, τις καθιερωμένες θρησκείες, τις υπερδυνάμεις, την διεφθαρμένη τάξη πραγμάτων, κλπ.

Τα ναρκισσιστικά κινήματα είναι παιδαριώδη, είναι μια αντίδραση σε ναρκισσιστικούς τραυματισμούς που επιβλήθηκαν σε ένα ναρκισσιστικό (και μάλλον ψυχοπαθητικό) έθνος-κράτος σε νηπιακή ηλικία, ή σε μια ομάδα, ή κατά ενός ηγέτη. Διάφορες μειονότητες ή «άλλοι» - συχνά αυθαίρετα επιλεγμένοι - αποτελούν μια τέλεια, εύκολα αναγνωρίσιμη, προσωποποίηση όλων των «κακώς κειμένων». Κατηγορούνται ότι είναι παλιά, ότι είναι παράξενα εξωπραγματικά, κοσμοπολίτικα, μέρος του κατεστημένου, ή ότι είναι «παρακμιακά». Καθίστανται μισητά για θρησκευτικούς και για και κοινωνικο-οικονομικούς λόγους, ή λόγω της φυλής τους, του σεξουαλικού προσανατολισμού τους, ή την καταγωγή τους. Είναι διαφορετικοί, είναι ναρκισσιστικοί (αισθάνονται και ενεργούν ως ηθικά ανώτεροι), είναι παντού, είναι ανυπεράσπιστοι, είναι εύπιστοι, είναι προσαρμόσιμοι (και, επομένως, μπορεί να συν-αποφασίσουν να συνεργαστούν για την καταστροφή τους). Είναι το τέλειο κοφτερό ξίφος του μίσους.

Οι ναρκισσιστές ευδοκιμούν σε περιβάλλοντα μίσους και παθολογικής ζήλιας. Αυτή ακριβώς είναι η πηγή της γοητείας του Χίτλερ, την οποία ο Erich Fromm είχε διαγνώσει –  όπως επίσης και τον Στάλιν - ως κακοήθη ναρκισσιστή. Ήταν ένας ανεστραμμένος άνθρωπος. Το ασυνείδητο του ήταν το συνειδητό του. Εκδραμάτισε τα πιο απωθημένα ένστικτα, τις φαντασιώσεις και τις παρορμήσεις μας. Ο Χίτλερ μας έδωσε μια γεύση από τις φρικαλεότητες που κρύβονται κάτω από το λούστρο, μας έδειξε τους «βαρβάρους» που βρίσκονται μπροστά στην πόρτα μας, και πώς ήταν τα πράγματα πριν εφευρεθεί ο πολιτισμός. Ο Χίτλερ μας ανάγκασε όλους να περάσουμε μέσα από μια στρέβλωση του χρόνου και πολλοί δεν κατάφεραν να βγουν. Δεν ήταν ο Διάβολος. Ήταν ένας από εμάς. Ήταν αυτό που ο Arendt ονομάζει εύστοχα «η κοινοτοπία του κακού». Απλώς ένας συνηθισμένος, ψυχικά διαταραγμένος, αποτυχημένος άνθρωπος, μέλος ενός διανοητικά διαταραγμένου και ελαττωματικού έθνους, ο οποίος έζησε σε διαταραγμένους και χαμερπούς καιρούς. Ήταν ο τέλειος καθρέφτης, ένα κανάλι, μια φωνή από τα βάθη της ίδιας μας της ψυχής.

Ο ναρκισσιστής ηγέτης προτιμά τη λάμψη και την αίγλη της καλά ενορχηστρωμένης αυταπάτης από την ανία και τη μέθοδο των αληθινών επιτευγμάτων. Η βασιλεία του, γεμάτη από καπνούς και κάτοπτρα, στερείται ουσίας και  αποτελείται από μαζικές αυταπάτες. Στον απόηχο του καθεστώτος του ναρκισσιστή ηγέτη – είτε μετά τον θάνατο του, είτε μετά την καθαίρεσή του είτε μετά την μη επανεκλογή του – ξετυλίγονται τα πάντα: Παύει η συνεχής και ακούραστη ταχυδακτυλουργία του και όλο το οικοδόμημα καταρρέει. Αυτό που έμοιαζε με ένα θαύμα αποδεικνύεται ότι ήταν μια δαντελένια φούσκα απάτης. Αυτοκρατορίες που συγκρατιόντουσαν χαλαρά αποσυντίθενται. Μεγάλοι όμιλοι επιχειρήσεων που είχαν συσταθεί με κόπο καταρρέουν σε χίλια κομμάτια. Επιστημονικές ανακαλύψεις και θεωρίες που συγκλόνισαν τον πλανήτη και πυροδότησαν επαναστάσεις, απαξιώνονται. Κοινωνικά πειράματα καταλήγουν σε χάος.

Καθώς το τέλος τους πλησιάζει, οι ναρκισσιστές-ψυχοπαθητικοί ηγέτες ξεσπάνε, γίνονται βίαιοι και επιτίθενται. Χτυπούν με τον ίδιο μολυσματικό τρόπο και την ίδια αγριότητα συμπατριώτες τους, πάλαι ποτέ συμμάχους τους, γείτονες και ξένους. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η χρήση βίας χρειάζεται να συντονίζεται με το εγώ τους. Η βία πρέπει να είναι σύμφωνη με την εικόνα που έχουν οι ίδιοι οι ναρκισσιστές για τον εαυτό τους. Η βία πρέπει να στηρίζει και να διατηρεί τις μεγαλεπήβολες φαντασιώσεις τους και να τροφοδοτεί την αίσθηση που έχουν για τα απεριόριστα δικαιώματά τους. Θα πρέπει να είναι σύμφωνη με την ναρκισσιστική αφήγηση.

Όλοι οι λαϊκιστές, χαρισματικοί ηγέτες πιστεύουν ότι έχουν μια «ειδική σχέση» με τους «ανθρώπους»: μια σχέση που είναι άμεση, σχεδόν μυστικιστική, και είναι υπεράνω των συνηθισμένων καναλιών επικοινωνίας (όπως το νομοθετικό σώμα ή τα μέσα μαζικής ενημέρωσης). Έτσι, ένας ναρκισσιστής που θεωρεί τον εαυτό του ευεργέτη των φτωχών, έναν εκπρόσωπο των κοινών λαϊκών ανθρώπων, έναν υπερασπιστή ανθρώπων που στερούνται τα πολιτικά τους δικαιώματα, έναν μπροστάρη των στερημένων ενάντια στη διεφθαρμένη ελίτ, είναι εξαιρετικά απίθανο να χρησιμοποιήσει βία, τουλάχιστον στην αρχή.

Η μάσκα του ειρηνιστή θρυμματίζεται όταν ο ναρκισσιστής έχει πειστεί ότι οι ίδιοι οι άνθρωποι που φιλοδοξούσε να υπερασπίσει, η  δική του εκλογική περιφέρεια, οι βασικοί οπαδοί του, οι πρωταρχικές πηγές απ’ όπου αντλούσε τον ναρκισσισμό του, έχουν στραφεί εναντίον του. Στην αρχή, σε μια απελπισμένη προσπάθεια να διατηρήσει την φαντασίωση που κρύβεται κάτω από την χαοτική προσωπικότητά του, ο ναρκισσιστής προσπαθεί να εξηγήσει την ξαφνική αντιστροφή του συναισθήματος. "Οι άνθρωποι έχουν εξαπατηθεί από (τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, την μεγάλη βιομηχανία, το στρατό, την ελίτ, κλπ)", "δεν ξέρουν πραγματικά τι κάνουν", "μετά από ένα απότομο ξύπνημα, θα επανέλθουν στον εαυτό τους" κ.λ.π. Όταν αυτές οι σαθρές προσπάθειες αποτύχουν να επιδιορθώσουν την κουρελιασμένη προσωπική του μυθολογία, ο ναρκισσιστής είναι πια τραυματισμένος.

Ο τραυματισμός του ναρκισσιστή τον οδηγεί αναπόφευκτα σε ναρκισσιστική οργή και σε μια τρομακτική έκφραση αχαλίνωτης επιθετικότητας. Η συσσωρευμένη απογοήτευση και ο τραυματισμός μεταφράζεται σε υποτίμηση. Αυτό που στο παρελθόν εξιδανικευότανε, τώρα απορρίπτεται με περιφρόνηση και μίσος. Αυτός ο πρωτόγονος μηχανισμός άμυνας ονομάζεται «διαχωρισμός». Για τον ναρκισσιστή, τα πράγματα και οι άνθρωποι είναι είτε εξ ολοκλήρου κακά (διαβολικά) ή ολοκληρωτικά καλά. Προβάλλει στους άλλους τις δικές του αδυναμίες και τα αρνητικά του συναισθήματα, και έτσι γίνεται ο ίδιος ένα ολοκληρωτικά «καλό» αντικείμενο.

Ένας ναρκισσιστής ηγέτης είναι πιθανό να δικαιολογεί την σφαγή του ίδιου του λαού του, με τον ισχυρισμό ότι είχαν την πρόθεση να τον δολοφονήσουν, να αποκηρύξουν την επανάσταση, να καταστρέψουν την οικονομία, να βλάψουν το έθνος ή τη χώρα, κ.λ.π. Οι "μικροί άνθρωποι", οι "ήσυχοι και ταπεινοί", οι" πιστοί στρατιώτες" του ναρκισσιστή - το ποίμνιό του, το έθνος του, οι υπάλληλοί του - θα πληρώσουν το τίμημα.

Η απογοήτευση και η ματαίωση που θα νιώσουν οι οπαδοί του είναι αγωνιώδεις. Η διαδικασία της ανοικοδόμησης, της έγερσης από τις στάχτες, της προσπάθειας να ξεπεράσουν το τραύμα τους ότι έχουν εξαπατηθεί, ότι έχουν γίνει θύματα εκμετάλλευσης και ότι έχουν χειραγωγηθεί είναι αργή και μακροχρόνια. Δυσκολεύονται να εμπιστευθούν ξανά, να πιστέψουν, να αγαπήσουν, να αφεθούν σε καθοδήγηση, να συνεργαστούν. Συναισθήματα ντροπής και ενοχής κατακλύζουν τους πάλαι ποτέ οπαδούς του ναρκισσιστή. Αυτή είναι και η μοναδική του κληρονομιά: μια τεράστια διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD).

2.     Ο Ναρκισσιστής των Αιρέσεων/Λατρειών (cult)

Ο ναρκισσιστής ηγέτης είναι ένας γκουρού στο επίκεντρο μιας αίρεσης/λατρείας. Όπως όλοι οι γκουρού, απαιτεί ολοκληρωτική υπακοή από το περιβάλλον του: την γυναίκα του, τους απογόνους του, άλλα μέλη της οικογένειας, τους φίλους και τους συναδέλφους του. Νιώθει ότι έχει το δικαίωμα να απολαμβάνει ειδική μεταχείριση από τους οπαδούς του και να τον κολακεύουν. Τιμωρεί τους δύστροπους και τα απολωλότα πρόβατα. Επιβάλλει πειθαρχία και προσήλωση στις διδασκαλίες του και στους στόχους του.

Όσο λιγότερο ολοκληρωμένος σαν άνθρωπος είναι στην πραγματικότητα – τόσο μεγαλύτερη η μαεστρία του και τόσο πιο διαβρωτική η πλύση εγκεφάλου που ασκεί. Τα - συχνά ακούσια - μέλη της μίνι-λατρείας του ναρκισσιστή, κατοικούν σε μια ζώνη του λυκόφωτος δικής του κατασκευής.

Εάν καταδιώκεται, επιβάλλει στους οπαδούς του μια κοινή ψύχωση, γεμάτη με διωκτική αυταπάτες, «εχθρούς», μυθικές αφηγήσεις, και αποκαλυπτικά σενάρια. Ο έλεγχος του ναρκισσιστή βασίζεται στην αμφισημία, το απρόβλεπτο, την ασάφεια, και στην διαστρέβλωση του περιβάλλοντος.

Οι διαρκώς μεταβαλλόμενες ιδιοτροπίες του, καθορίζουν το σωστό και το λάθος, το επιθυμητό και το ανεπιθύμητο, ποιος πρέπει να είναι ο επιδιωκόμενος στόχος και τι πρέπει να αποφεύγεται. Αυτός και μόνο καθορίζει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των ακολούθων του, τα οποία και αλλάζει κατά βούληση.

Ο ναρκισσιστής ηγέτης είναι ένας μικρός μάνατζερ. Ασκεί έλεγχο πάνω και στις παραμικρές λεπτομέρειες και συμπεριφορές. Ο ίδιος τιμωρεί αυστηρά και καθυβρίζει όσους θεωρεί ότι του κρύβουν πληροφορίες και όσους αποτυγχάνουν να συμμορφωθούν με τις επιθυμίες και τους στόχους του.

Ο ναρκισσιστής δεν σέβεται τα όρια και την ιδιωτική ζωή όσων είναι απρόθυμοι να τον υποστηρίξουν. Αγνοεί τις επιθυμίες τους και τους μεταχειρίζεται σαν αντικείμενα ή εργαλεία της δικής του ευχαρίστησης. Προσπαθεί να ελέγχει καταναγκαστικά τόσο τις καταστάσεις, όσο και τους ανθρώπους.

Αποδοκιμάζει έντονα την προσωπική αυτονομία και την ανεξαρτησία των άλλων. Ακόμη και για αθώες δραστηριότητες, όπως το να συναντήσεις ένα φίλο ή να επισκεφτείς την οικογένεια σου, χρειάζεται να πάρεις την άδειά του. Σταδιακά, απομονώνει τα κοντινά του πρόσωπα, μέχρι να είναι πλήρως εξαρτημένα από αυτόν συναισθηματικά, σεξουαλικά, οικονομικά, κοινωνικά.

Φέρεται με προστατευτικό και συγκαταβατικό τρόπο και γίνεται συχνά επικριτικός. Η συμπεριφορά του εναλλάσσεται ανάμεσα στην απαξίωση, στο να δίνει δηλαδή έμφαση και στα παραμικρά ελαττώματα και στην εξιδανίκευση, στο να υπερτονίζει δηλαδή τα ταλέντα, τα χαρακτηριστικά και τις δεξιότητες των μελών της αίρεσης/λατρείας του.

Οι προσδοκίες του είναι εξωφρενικά μη ρεαλιστικές πράγμα που νομιμοποιεί την μετέπειτα καταχρηστική συμπεριφορά του. Ο ναρκισσιστής ισχυρίζεται ότι είναι αλάθητος, ανώτερος, ταλαντούχος, ικανός, παντοδύναμος και παντογνώστης.

Συχνά λέει ψέματα και επιχειρηματολογεί για να υποστηρίξει αβάσιμες απαιτήσεις. Μέσα στην αίρεση/λατρεία του, προσδοκάει δέος, θαυμασμό, κολακεία και συνεχή προσοχή για τις διάφορες εξωπραγματικές ιστορίες και τους ισχυρισμούς του.

Επανα-ερμηνεύει την πραγματικότητα για να την προσαρμόσει στις φαντασιώσεις του. Η σκέψη του είναι δογματική, άκαμπτη και θεωρητική. Δεν ανέχεται την ελεύθερη σκέψη, τον πλουραλισμό, ή την ελευθερία του λόγου και δεν επιδέχεται την κριτική και την διαφωνία.

Απαιτεί - και συχνά κερδίζει – την απόλυτη εμπιστοσύνη των οπαδών του και την μετάθεση όλων των αποφάσεων στα ικανά του χέρια του. Αναγκάζει τους συμμετέχοντες στην αίρεση/λατρεία του να είναι εχθρικοί προς την κριτική, τις αρχές, τους θεσμούς, τους προσωπικούς του εχθρούς, ή τα μέσα μαζικής ενημέρωσης - αν προσπαθήσουν να αποκαλύψουν τις ενέργειές του και την αλήθεια.

Παρακολουθεί στενά και λογοκρίνει τις πληροφορίες από τον έξω κόσμο, επικοινωνώντας στο αιχμάλωτο ακροατήριο του μόνο επιλεκτική ανάλυση δεδομένων. Η αίρεση/λατρεία του ναρκισσιστή είναι «ιεραποστολική». Βρίσκεται διαρκώς σε αναζήτηση νέων θυμάτων, τους οποίους προσπαθεί με την πρώτη να μετατρέψει σε οπαδούς της «θρησκείας» του - να τους πείσει πόσο υπέροχος και άξιος θαυμασμού είναι.

Με άλλα λόγια, προσπαθεί να τους καταστήσει πηγές για τον ανεφοδιασμό του ναρκισσισμού του. Συχνά, η συμπεριφορά του σε αυτές τις «αποστολές στρατολόγησης» είναι διαφορετική από τη συμπεριφορά του μέσα στην αίρεση/λατρεία.

Στις πρώτες φάσεις της προσέλκυσης νέων θαυμαστών και προσηλυτισμού των πιθανών" νεοσύλλεκτων" - ο ναρκισσιστής δείχνει ενσυναίσθηση, είναι προσεκτικός, συμπονετικός, ευέλικτος, ταπεινός, και εξυπηρετικός.

Μέσα στην αίρεση/λατρεία, με τους "βετεράνους" είναι τυραννικός, απαιτητικός, ισχυρογνώμων, δογματικός, επιθετικός, και εκμεταλλευτής. Ως ηγέτης του ποιμνίου του, ο ναρκισσιστής αισθάνεται ότι δικαιούται να έχει ειδικές παροχές και οφέλη, διαφορετικά από  αυτά που έχουν τα απλά μέλη.

Ο ίδιος θεωρεί αυτονόητο ότι θα τον έχουν περι πολλού, ότι θα μπορεί να κάνει χρήση των χρημάτων τους και να διαθέσει τα περιουσιακά τους στοιχεία γενναιόδωρα, καθώς και να εξαιρείται απροκάλυπτα από τους κανόνες που ο ίδιος έχει θεσπίσει (αν μια τέτοια παραβίαση του είναι ευχάριστη ή του αποφέρει κέρδος).

Σε ακραίες περιπτώσεις, ο ναρκισσιστής αισθάνεται υπεράνω του νόμου και κάθε είδους νομοθεσίας. Αυτή η μεγαλοπρεπής και υπεροπτική πεποίθηση οδηγεί σε εγκληματικές πράξεις, αιμομικτικές ή πολυγαμικές σχέσεις και επαναλαμβανόμενες τριβές με τις αρχές.

Ως εκ τούτου, οι πανικόβλητες και μερικές φορές βίαιες αντιδράσεις του ναρκισσιστή καταλήγουν σε αποχωρήσεις των οπαδών του από την αίρεση/λατρεία του. Πολλά από αυτά που συμβαίνουν μέσα στην αίρεση/λατρεία, ο ναρκισσιστής θέλει μείνουν στο σκοτάδι. Επιπλέον, ο ναρκισσιστής σταθεροποιεί την ασταθή αίσθηση της αυτό-αξίας του με το να αντλεί ναρκισσιστικά αποθέματα από τα θύματά του.

Η εγκατάλειψη απειλεί την εύθραυστη ισορροπία της προσωπικότητάς του.

Αν προσθέσετε σε αυτό τις παρανοϊκές και σχιζοειδείς τάσεις του ναρκισσιστή, την έλλειψη του ενδοσκοπικής αυτογνωσίας, και την φτωχή αίσθηση χιούμορ (έλλειψη ικανότητας για αυτο-σαρκασμό) ο κίνδυνος για τα ανυπότακτα μέλη της λατρείας του γίνονται πιο ορατοί.

Ο ναρκισσιστής ηγέτης βλέπει εχθρούς και συνωμοσίες παντού. Συχνά βλέπει τον εαυτό του ως το ηρωικό θύμα (μάρτυρα) σκοτεινών και τρομακτικών δυνάμεων. Σε κάθε απόκλιση από το δόγμα του, υποπτεύεται κακόβουλες και δυσοίωνες ανατροπές. Ο ίδιος, ως εκ τούτου, είναι αποφασισμένος να αποδυναμώνει τους θιασώτες του. Με οποιοδήποτε μέσον.

Ο ναρκισσιστής ηγέτης είναι άκρως επικίνδυνος.

Δύο κεφάλαια από το δοκίμιο:

"Narcissistic And Psychopathic Leaders"
του Sam Vaknin, Ph.D.
Μετάφραση: Μάρα Λεβίδη

το ιστολόγιο της Μάρας ΕΔΩ